فصلهاى بعد از اين فصل، مربوط به مسائل و منازلى است كه از لحظه مرگ آغاز مى‏شود، مسائل و منازلى كه انسان پس از سير و گذراندن آن مسائل و منازل به منزلگاه ابدى (بهشت براى خوبان و جهنّم براى بدان) مى‏رسد. امّا قبل از بحث درباره اين مسائل و منازل، از ذكر مقدّمه‏اى ناگزيريم كه آن مقدّمه را در اين فصل و به صورت جداگانه مى‏آوريم.

 ما از خصوصيّات معاد جز دورنمايى بيش، در ذهن نداريم و عقل نمى‏تواند به خصوصيّات آن پى ببرد، زيرا راهى به آنها ندارد. براى آشنايى با اين خصوصيّات بايد به »صادقِ مصدَّق« مراجعه كنيم. »صادقِ مصدَّق« يعنى راستگويى كه سخنش تأييد شده و پذيرفته شده است. فيلسوفان و متكلّمان بزرگ و از جمله شيخ الرئيس ابو على سينا، اين نكته مهمّ را گوشزد كرده‏اند كه: برهان، فلسفه و عقل نمى‏تواند خصوصيّات معاد را اثبات كند، ولى چون صادق مصدّق - كه همان قرآن شريف، و رسول گرامى6 و امامان معصوم: مى‏باشند - از وجود آن خبر داده‏اند، عقل ما نيز آن را مى‏پذيرد، زيرا بعد از آنكه عقل، آمدن پيامبر و امام را از طرف خداوند متعال پذيرفت، بايد گفتار ايشان را نيز بپذيرد، و قبول كند كه هر چه مى‏گويند با واقع مطابقت دارد و تمام گفتار آنها از جانب خداى متعال است.

 اگر بخواهيم آنچه را گفته شد، در مورد قرآن شريف، به صورت گزاره‏هاى برهانى »با صغرا و كبرا و در هيئت شكل اوّل منطقى« درآوريم، بايد چنين بگوييم: »آنچه را قرآن شريف گفته، وحى است« و »آنچه وحى است از طرف خداست« پس »آنچه در قرآن شريف است از طرف خداست«.

 بنابراين، دليل آنچه را كه در فصلهاى بعد مى‏آوريم، همه از قرآن شريف است و قبلاً هم اثبات شد كه قرآن شريف از جانب خداست و عقل باور كرد كه قرآن كريم معجزه الهى است، پس عقل به طور استقلال حكم مى‏كند كه مدّعاى ما همراه با دليل است و اگر اين دليل قرآنى بهتر از برهان فلسفى نباشد - كه هست - لااقلّ براى ادّعاى ما دليلى عقل پسنداست.